پرواز کن ای مرغ و بگلزار فرود آی

ور می طلبی خون دل خستهٔ فرهاد

ای باد صبا بهر دل خستهٔ یاران

در سایهٔ ایوانش اگر راه نیابی

ور پرتو خورشید رخش تاب نیاری

چون بر سر آبست ترا منزل مالوف

از کفر سر زلف بتان گر خبرت هست

از صومعه بیرون شو و از زوایه بگذر

خواهی که رسانی بفلک رایت منصور

ای آنکه طبیب دل پر حسرت مائی

خواجو اگر از بهر دوای دل مجروح