دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه

بر لاله ز نیلش اثر داغ صبوحی

یاقوت بمی شسته و آراسته خورشید

زلف سیهش را دل شوریده گرفتار

بگشوده نظر خلق جهانی ز کناره

من کرده دل صدر نشین را سوی بحرین

جامی می دوشینه به من داد و مرا گفت

دوران همه در دست و تو در حسرت درمان

حیفست تو در بادیه وز بیم حرامی

خواجو سخن از کعبه و بتخانه چه گوئی

رو عارف خود باش که در عالم معنی