زهی جمال تو خورشید مشرق دیده

سواد خط تو دیباچه صحیفهٔ دل

مه جبین تو برآفتاب طعنه زده

ز شور زلف تو در شب نمی توانم خفت

اگر بهیچ نگیری مرا نیرزم هیچ

تو خامهٔ دو زبان بین که حال درد فراق

چو من که دید زبان بسته ئی و گاه خطاب

گهی که وصف سر زلف دلکشت گویم

از آن سیاه شد آن زلف مشکبار که هست

بدیدهٔ تو که آندم که زیر خاک شوم

چو شد غلام تو خواجو قبول خویشش خوان