ای سر زلف تو درحلقه و تاب افتاده

بی نمکدان عقیق لب شور انگیزت

چشم مخمور ترا دیده و برطرف چمن

تا غبار خط ریحان تو برگل دیده

دلم از مهر رخت سوخته وز دود دلم

سوی گیسوی گرهگیر تو مرغ دل من

قدح از دست تو در خنده و از لعل لبت

بی نوایان جگر سوخته را بین چون دعد

شد ز سودای تو موئی تن خواجو و آن موی