خسرو گل بین دگر ملک سکندر یافته

طائر میمون مینای فلک یعنی ملک

می پرستان قدح کش نرگس سرمست را

عالم خاکی نسیم باد عنبر بیز را

خضر خضرا پوش علوی آنکه خوانندش سپهر

غنچه کو را اهل دل ضحاک ثانی می نهند

آسمانی گشته فرش خاک و طرف گلشنش

مؤبد زرد گلستان آنکه خیری نام اوست

در چمن هر کوچو من سرمست و حیران آمده

وانکه چون خواجو دل و دین داده از مستی بباد

می کشان صحن بستانرا ز بس برگ و نوا