تابنده رخ چو روز سپید از شب سیاه

در آب رود مردمک چشم من شناه

او راه برگرفته و ما گشته خاک راه

بعد از دو هفته یافتمش چون دو هفته ماه

ویمن ز دود آه فقیران داد خواه

چون چشم عاصیان سیه از نامهٔ گناه

او را چو آفتاب ز دیبای چین قباه

برطرف جبهه یا خم آن ابروی دوتاه

می کرد چشمم از سر حسرت درو نگاه

کز عید گه کنون که رخ آری بخانگاه

از راه تهنیت بفرستی ببزم شاه