کاسهٔ یاقوت بین از لاله در صحن چمن

چشم روشن می شود نرگس ببوی پیرهن

هر نفس می افکند در سنبل مشکین شکن

خط ریحان می کشد سنبل بر اوراق سمن

همچو سرمستان ببستان پای کوب و دست زن

باغ شد کوراب و رامین بلبل و گل نسترن

زانکه دایم سیم دارد بر کف و زر در دهن

آب را در سایهٔ او بین روانی بی بدن

کز لطافت در دهان او نمی گنجد سخن

نوبت نوروز سلطانی به پیروزی بزن

باد شبگیری برآمد باده در ساغر فکن