هر کس که برگرفت دل از جان چنانکه من

لؤلؤ چو نام لعل گهر بار او شنید

کو صادقی که صبح وصالش چو دست داد

وان رند کو که بر در دردیکشان درد

ای شمع تا بچند زنی آه سوزناک

حاجی بعزم کعبه که احرام بسته ئی

دل سوختست و غرقهٔ خون جگر ز مهر

مرغ چمن که برگ و نوایش نمانده بود

گر ذوق شکر تو سکندر بیافتی

زلف تو چون من ار چه پریشان فتاده است

ابروت از آن کشید کمان بر قمر که او

دیوانه ئی که خاتم لعل لب تو یافت

هر کس که پای در ره عشقت نهاده است

ایوب اگر ز محنت کرمان بجان رسید

خواجو کسی که رخش بمیدان شوق راند