بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن

مگر چو باد صبا مژدهٔ بهار آورد

در آن نفس که برآید نسیم گلشن شوق

میان یوسف و یعقوب گر حجاب بود

ز روی خوب تو دوری نمی توانم جست

ز خوابگاه عدم چون بحشر برخیزم

کند بگرد درت مرغ جان من پرواز

ز سوز سینه چو یک نکته بر زبان آرم

چو نور روی تو پرتو برآسمان فکند

میان جان من و چین جعد مشکینت

حدیث زلف تو می گفت تیره شب خواجو