چو تاب طره بنمودی ببردی آب طراران

عجب نبود که در بستان بخندد غنچه از باران

چه باشد گر رسی روزی بفریاد گرفتاران

ز شوق چشم رنجورت بمیرد پیش بیماران

بجبهت ماه مه رویان بطلعت شاه عیاران

بخط شام سیه روزان بشکر نقل میخواران

که آن بهتر که بر مستان ببخشایند هشیاران

که ذیل عفو می پوشند بر جرم گنه کاران

تو خفته مست با شاهد چه دانی حال بیداران

که ترک دوستی کفرست در دین وفاداران

برون آرند خواجو را بدوش از کوی خماران