درد دل خویش با که گویم

چون چهره بخون دیده شستم

کر گشت فلک ز های هایم

دادم بهوای روی او دل

از ناله نحیف تر ز نالم

تا چند ز دور چرخ نالم

با تست مقیم گفت و گویم

از حسن تو هیچ کم نگردد

بگذار که شکرت ببوسم

تا چند زنی مرا بچوگان

در کوزه چو می نماند خواجو