از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم

چون دل بسر زلف سیاه تو سپردیم

جز غم بجهان هیچ نداریم ولیکن

ز آنروی که از روی نگارین تو دوریم

دیوانه آن غمزهٔ عاشق کش مستیم

با طلعت زیبای تو در باغ بهشتیم

از باده نوشین لبت مست و خرابیم

هم در تو اگر زانکه ز دست تو گریزیم

چون فاش شد این لحظه ز ما سر انا الحق

آنرا غم دارست که دور از رخ یارست

دی لعل روان بخش تو می گفت که خواجو