ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم

گفتند که جان در قدمش ریز و ببر جان

گشتیم گدایان سر کویش و هرگز

چون سایه دویدیم به سر در عقبش لیک

رفتیم که جان بر سر میدانش فشانیم

چون ذره سراسیمه شدیم از غم و روزی

در تیرگی هجر بمردیم و ز لعلش

ایوب صبوریم که از محنت کرمان

از زلف تو زنار ببستیم و چو خواجو