بیار باده که جان تازه می شود ز نسیم

قتیل عشق نباشد ز تیغ تیزش بیم

بروز حشر من و دوزخ عذاب الیم

چنانکه فرقت درویش از آستان کریم

نه همچو آن دو کمان هلال شکل و سیم

معینست که چشمت نه بر زرست و نه سیم

که مرغ باز نیاید بشیانه مقیم

مرا بمنزل طاوس رغبتیست عظیم

که در دلم گذرد یاد کوه ابراهیم

پیام من که رساند بدوستان قدیم

که طبل عشق نشاید زدن بزیر گلیم