اهل دل را خبر از عالم جان آوردیم

چون نمی شد ز در کعبه گشادی ما را

شمع جانرا ز قدح در لمعان افکندیم

جم را از جگر سوخته دلخون کردیم

ورق نسخهٔ رویت بگلستان بردیم

شمه ئی از رخ و بالای بلندت گفتیم

چون قلم پیش همه خلق سیه روی شدیم

هیچ زر در همیان نیست بدین سکه که ما

پیش خواجو که نشانش ز عدم می دادند