گلی به رنگ تو در بوستان نمی بینم

ستاره ئی که ز برج شرف شود طالع

ز چشم مست تو دل بر نمی توانم داشت

براستان که غباری چو شخص خاکی خویش

ز عشق روی تو سر در جهان نهم روزی

بقاصدی سوی جانان روان کنم جان را

شبم بطلعت او روز می شود ور نی

مگر میان ضعیفش تن نحیف منست

ز بحر عشق اگرت دست می دهد خواجو