گر من خمار خود ز لب یار بشکنم

بر بام هفت قلعهٔ گردون علم زنم

در هم کشم طناب سراپرده کبود

منجوق چتر خسرو سیاره بفکنم

گر پای ازین دوایر کحلی برون نهم

بر اوج این نشیمن سبز آشیان پرم

بفروزم از چراغ روان شمع عشق را

تا کی طریق توبه و سالوس و معرفت

خواجو بیا که نیم شب از بهر جرعه ئی