ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم

در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم

من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم

وانکه جان می دهد از حسرت تیغ تو منم

نیست بی شور سر زلف تو موئی ز تنم

این خیالست که بینی اثری از بدنم

عهد کردم که دگر عهد تو باور نکنم

نگذارد که من سوخته دل دم بزنم

دفتر از خون دلم پرشد و تر شد سخنم

دوستان عیب مگیرید که بی خویشتنم

دفتر از خون دلم پر شد و تر شد سخنم

چکنم دور فلک دور فکند از وطنم

تا که پوشد سر تابوت و که دوزد کفنم