من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم

چو جام بیخودی نوشم جهانرا جرعه دان سازم

چراغ روز بنشیند شب ار چون شمع برخیزم

ز معنی نیستم خالی بهر صورت که می بینم

اگر پنهان بود پیدا من آن پیدای پنهانم

همای گلشن قدسم نه صید دانه و دامم

چه در گلخن فرود آیم که در گلشن بود جایم

من آن هشیار سرمستم که نبود بی قدح دستم

سراندازی سرافرازم تهی دستی جهان بازم

سپهر مهر را ماهم جهان عشق را شاهم

اگر دیو سلیمانم ز خاتم نیستم خالی

چو خضرم زنده دل زیرا که عشقست آب حیوانم

بهر دردی که درمانم همان دردم دوا باشد

منم هم چشم و هم طوفان که طوفانست در چشمم

برو از کفر و دین بگذر مرا از کفر دین مشمر

که می گوید که از جمعی پریشان می شود خواجو