ایدل ار خواهی به دولتخانهٔ جانت برم

شمسهٔ ایوان عقلی ماه برج عشق باش

گر چنان دانی که از راه خطا بگذشته ئی

گوهر شهوار خواهی بر لب بحر آرمت

از کف دیو طبیعت باز گیر انگشتری

نفس کافر کیش را گر بندهٔ فرمان کنی

در گذر زین ارقم نه سر که گر دل خواهدت

گر شوی با من چوآه صبحگاهی همنفس

چون درین راه از در بتخانه می یابی گشاد

ور جدا گردی ز خواجو با بهشتی پیکران