بتشنگان که دهد آب چشمهٔ زمزم

بگرد کوی تو همچون کبوتران حرم

شهید تیغ غمت را ز نوک تیر چه غم

بساز شربتی آخر ز آب چشم قلم

که غرق بحر مودت نترسد از شبنم

منم کنون و سرخاکسار و پای علم

که جان فدای تو باد ای نسیم عیسی دم

ز جام می ندهد جرعه ئی به ملکت جم

اگر نه بر سر هستی نهاده است قدم