وگرنه از چه سبب دل بباد می دادم

ولی چه سود که در دست نیست جز بادم

بپای خویش چو در دام عشقت افتادم

اگر چه من همه از دست دل بفریادم

امید وصل درین ره چو پای بنهادم

که باد صبحدم آرد نسیم بغدادم

ز پیشم ار چه برفتی نرفتی از یادم

وگرنه گر تو توئی کی رسی بفریادم

که بیتو از گل و بلبل چو سوسن آزادم