صبحدم دل را مقیم خلوت جان یافتم

چون بمهمانخانهٔ قدسم سماع انس بود

باغ جنت را که طوبی زو گیاهی بیش نیست

عقل کافی را که لوح کاف و نون محفوظ اوست

خضر خضراپوش علوی چون دلیل آمد مرا

طائر جان کوتذرو بوستان کبریاست

چون در این مقصورهٔ پیروزه گشتم معتکف

در بیابانی کزو وادی ایمن منزلیست

بسکه خواندم لاتذر بر خویش و گشتم نوحه گر

گر بگویم روشنت دانم که تکفیرم کنی

چشم خواجو را که در بحرین بودی جوهری