گر نگویم دوستی از دوستانت بوده ام

گر چه فارغ بوده ام چون نسر طایر ز آشیان

هر کجا محمل بعزم ره برون آورده ئی

گر تو پاس خاطرم داری و گرنه حاکمی

گر چه از رویت چو گیسو برکنار افتاده ام

کشتهٔ تیغ جهان افروز مهرت گشته ام

از گذار من چرا بر خاطرت باشد غبار

گر شکر خائی کنم بر یاد لعلت دور نیست

همچو خواجو ای ، بسا شبها که از شوریدگی