تبت یا ذا الجلال و الا کرام

ای صفاتت برون ز چون و چرا

قاضی حاجت وحوش و طیور

گوهر آرای قطره در اصداف

پرچم آویز طاسک خورشید

خاکبوس بساط فرمانت

بست مشاطگان قدرت تو

کرده استاد صنعت از یاقوت

یافته از تو نضرت و خضرت

بدر مشعل فروز آینه دار

عنبر هندی آنکه خادم تست

پیش موج محیط احسانت

کاسه گردان بزم تقدیرت

هندوی بارگاه ابداعت

عندلیب زبان گویا را

گر کند یاد صدمهٔ قهرت

درک خاصان بکنه انعامت

جان خواجو که مرغ گلشن تست

طمع دانه اش بدام افکند

من که بر یاد زلف و روی بتان

بوده با بادهٔ مغانه مقیم

زده راه خرد بنغمهٔ چنگ

نفس خود کامم ار ز راه ببرد

چون خطا کرده ام کنم هر دم

گویمت بالعشی والابکار