که پدید آمد از کنارهٔ بام

شام بر نیمروز و چین در شام

طمع دانه افکند در دام

آتش دل به آب آتش فام

جامهٔ جان به آب دیدهٔ جام

پخته در جوش و ما بدینسان خام

کاین صفت نبود از خواص و عوام

چکند خاص با تقلب عام

مه فرو رفت می بیار غلام

دوستانرا مدار دشمن کام

که سهیلست یا سپیدهٔ بام

نیست در عاشقی هنوز تمام

ناتراشیده ئیست بی اندام

اگر از عاشقان برآید نام