زهی ز بادهٔ لعلت در آتش آب زلال

ندای عشق چو در داد خال مشکینت

تو کلک منشی تقدیر بین بدان خوبی

چودر خیال خیال آید آن خیال چو موی

منال بلبل بیدل چو می شود حاصل

اگر ز کوی تو دورم نمی شوم نومید

ترا حرام نباشد که خون ما ریزی

چنان بچشمهٔ نوش تو آرزومندم

ز من چه دید که هردم که آید از کویت

رسانده ام بکمال از محبت تو سخن

شب فراق بگفتیم ترک صبح امید