ز مهر بردل پر خون لاله بنگر داغ

بود که بوی عفافش برون رود ز دماغ

ز عکس باده چو چشم خروس کن پر زاغ

چرا که باغ برافروخت از شکوفه چراغ

وز آب آینه گون زنگ می زداید ماغ

بدست باد صبا می کند بباغ ابلاغ

شدست ساحت بستان چو کلبهٔ صباغ

ز دست لاله عذاران عنبرین اصداغ

بخون لاله بباید گرفت دامن راغ

که نیست از می و پیمانه ام به توبه فراغ

که آنکه باغ بنا کرد برنخورد از باغ