چو مست چشم تو گردم مرا که دارد گوش

مرا بکوزه کشان شرابخانه فروش

روم سبوی خراباتیان کشم بر دوش

بدیده آب زند آستان باده فروش

که در چمن نتوان گفت مرغ را که خموش

وگر حدیث تو گویم کدام طاقت و هوش

که من بقول نصیحت کنان ندارم گوش

که باده آتش تیزست و پختگان در جوش

که یار نوش کند باده و تو گوئی نوش

ندا زدند که خواجو خموش باش و بپوش

نوای بلبل مست از ترنمست و خروش