سخنی گفتم و صد قول خطا کردم گوش

من همان لحظه که بر طلعتش افکندم چشم

چون ننالم که چو از پرده برون آید گل

با چنین شرطه ازین ورطه برون نتوان شد

آخر ای باده پرستان ره میخانه کجاست

یا رب آن می ز کجا بود که دوش آوردند

چون کشم بار فراق تو بدین طاقت وصبر

حلقهٔ زلف رسن تاب گرهگیر ترا

اگرت پیرهن صبر قبا شد خواجو