دل فراخست در آن سنبل سرگردانش

گنج لطفست از آن جای بود ویرانش

هر که در بحر بمیرد چه غم از بارانش

عاشق آنست که هم درد بود درمانش

تا بجای مژه در دیده کشم پیکانش

خوشتر از مملکت مصر بود زندانش

اگرت هم نفسی هست غنیمت دانش

که به کفر سر زلفت نبود ایمانش

چون بمجلس بنشینی نفسی بنشانش

زانکه بحریست که پیدا نبود پایانش

صبر ایوب خلاصی دهد از کرمانش