نشست شمع سحر ای چراغ مجلسیان خیز

سپیده نافه گشایست و باد غالیه افشان

کنون که غنچه بخندید و باد صبح برآمد

چراغ مجلس مستان ز شمع چهره برافروز

مرا که خال تو فلفل فکنده است برآتش

برون ز شکر شیرین سخن مگوی که فرهاد

بسوز مجمر و دود از دل عبیر برآور

بگیر سلسلهٔ زلف دلبران سمن رخ

مرا مگوی که پرهیز کن ز میکده خواجو