برگ نسرین ترا بی خار می یابم هنوز

دوش می گفتی که چشم ناتوانم خوشترست

تا نپنداری که بنشست آتش منصور از آنک

از سرشک چشم فرهاد ای بسا لعل و گهر

همچو خسرو جان شیرین باختم در راه عشق

ماه کنعانم برفت از کلبهٔ احزان ولی

اول شب بود کان یار از شبستانم برفت

جز نسیمی کان به چین زلف او بگذشت دوش

گر چه خواجو شد مقیم خانقاه اما مدام