گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب

گر بمیرم به جز از شمع کسی نیست که او

مرغ شب خوان که دم از پردهٔ عشاق زند

چون شدم کشتهٔ پیکان خدنک غم عشق

همچو زنگی بچهٔ خال تو گردم مقبل

هر که در شب رخ چون ماه تو بیند گوید

بی لب لعل و رخت خادم خلوتگه انس

تا که آموختت از کوی وفا برگشتن

بنشان شمع جگر سوخته را گر چه کسی

اگر آن عهدشکن با تو نسازد خواجو

تا مگر صبح تو سر برزند از مطلع مهر