ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب

گر کنم یک شمه در وصف خط سبزت سواد

در بهشت ار زانکه برقع برنیندازی ز رخ

وقت رفتن گر روم با آتش عشقت بخاک

صبحدم چون آسمان در گردش آرد جام زر

جان سرمستم برقص آید ز شادی ذره وار

کی به آواز مؤذن بر توانم خاستن

در خرابات مغان از می خراب افتاده ام

هر دمی روی از من مسکین بتابی از چه روی

گر دلی داری دل از رندان بیدل برمگیر

از تو خواجو غایبست اما تو با او در حضور