پندم به چه عقل می دهد پیر

کز حلقهٔ زلف او دلم را

تدبیر چه سود از آنکه نتوان

ما بی رخ او و نالهٔ زار

در دیده کشم بجای مژگان

بسیار ورق که درخیالش

از دست برون شدم چه درمان

هر خواب که دوش دیده بودم

تا وقت سحرنگر که خواجو