بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور

کمینه خادمهٔ بزمگاه ماست نشاط

معطرست دماغ معاشران ز بخار

ببند خادم ایوان در سراچه که ما

ز نور عشق برافروز شمع منظر دل

دلی که همدم مرغان لن ترانی نیست

مرا ز میکده پرهیز کردن اولیتر

ولی چنین که منم بیخود از شراب الست

ز شکر تو مرا صبر به که شیرینی

ولی ز لعل تو صبرم خلاف امکانست

فروغ چهره ات از تاب طره پنداری

چه دور باشد ارت ذره ئی نباشد مهر

به روی همنفسی خوش بود نظر ور نی

ز جام عشق تو خواجو چنین که مست افتاد