ای دل ار سودای جانان داری از جان درگذر

در حقیقت کفر و ایمان جز حجاب راه نیست

با سرشک ما حدیث لؤلؤ لالا مگوی

گر صفای مروه خواهی خاک یثرب سرمه ساز

حکم و حکمت هر دو با هم کی مسلم گرددت

تا ترا دیو و پری سر بر خط فرمان نهند

غرقه شو در نیستی گر عمر نوحت آرزوست

تا مسخر گرددت ملک سکندر خضروار

بگذر از بخت جوان و دامن پیران بگیر

گر چو ذره وصل خورشید در فشانت هواست

زخم را مرهم شمار وطالب دارو مباش

تا ببینی آبروی یوسف کنعان ما

عارض گلرنگ او بین وز شقایق دم مزن

گر بمعنی ملک درویشی مسخر کرده ئی

تا بکی خواجو توان بودن بکرمان پای بند