ما را ز پردهٔ تو دل از پرده شد بدر

گر ماه خوانمت نبود ماه سرو قد

کس ماه را ندید که پوشد زره ز مشک

لعل تو شکریست ازو رفته آب قند

جانم ز تاب مهر تو شمعیست در گداز

عنقای قاف عشقم و عشق تو گوئیا

چون صبر نیست کز تو نظر برتوان گرفت

ور زانکه از درم نتوانی درآمدن

هر گه که در برابر خواجو گذر کنی