برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار

تو که یک ذره نداری خبر از آتش مهر

چند چون مرغ کنی سوی گلستان پرواز

من چو بی یار سر از پای نمی دانم باز

ای مقیم در خلوتگه سلطان آخر

از گل و بلبل اگر برگ و نوا می طلبی

ز پی نافه چین گر بختا خواهی رفت

عاشقانرا به جز از درد نباشد درمان

گرت از ابر گهربار حیا می باشد

هر که از مروه صفا می طلبد گو به صبوح

چون دم از بحر زنم دیدهٔ خواجو گوید