ایا صبا گرت افتد بکوی دوست گذار

ببوس خاک درش وانگه ار مجال بود

بگو که ایمه نامهربان مهر گسل

دل شکسته که در زلف سرکشت بستم

مرا زمانه ز بی مهری از تو دور افکند

نبودمی نفسی بی نوای نغمهٔ زیر

نه همدمی که برآرم دمی مگر ناله

شبی که روز کنم بیتو از پریشانی

فراق نامه خواجو کسی که برخواند