دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب

رخسارش آتش و دل بیچارگان سپند

برمشتری کشیده ز مشک سیه کمان

در بر قبای شامی پیروزه گون چو ماه

آتشن گرفته آب رخ وی ز تاب می

هم شمع برفروخته از چهره هم چراغ

بنهاده دام بر مه تابان ز عود خام

میزد گلاله بر گل و هر لحظه می شکست

از راه طنز گفت که خواجو چرا برفت