عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید

حسنست که چون مست به بازار برآید

گر عشق نباشد کمر حسن که بندد

گر صورت جانان نبود دل که ستاند

خورشید که در پردهٔ انوار نهانست

بی مهر دل سوخته را نور نباشد

گر ابر نگرید دل بستان ز چه خندد

خواجو اگر از عشق بسوزند چو شمعت

خواهی که در آئینه رخت خوب نماید