دوشم وطن به جز در دیر مغان نبود

بود از خروش مرغ صراحی سماع من

دل را که بود بی خبر از جام سرمدی

طاوس جلوه ساز گلستان عشق را

کس در جهان نبود مگر یار من ولیک

بر هر طرف ز عارض آن ماه دلستان

همچون کمر بگرد میانش درآمدم

جز خون دل که آب رخم را بباد داد

گفتم کرانه بگیرم از آشوب عشق او

کون ومکان بگشتم و در ملک هر دو کون

خواجو گهی بنور یقین راه باز یافت