مطربانرا عود بر ساز و دف اندر چنگ بود

وانکه او بر خفتگان گلبانک می زد چنگ بود

مشرب آتش عذاران آب آتش رنگ بود

چشم عقلم بر جمال گلرخان شنگ بود

صیقل آئینهٔ جانم می چون زنگ بود

باغ پر گلچهر گشت و کاخ پر اورنگ بود

گوئیان در شهر دلهای پریشان تنگ بود

یا دل آن خسرو خوبان خلخ سنگ بود

لیکن آن گلروی را از نام خواجو ننگ بود