ماه من مشک سیه در دامن گل می کند

گر چه از روی خرد دور تسلسل باطلست

هرگز از جام می لعلش نمی باشد خمار

راستی را شاخ عرعر می درفشد همچو بید

جادوی چشمش قلم در سحر بابل می کشد

آنکه ما را می تواند سوختن درمان ما

گفت اگر کام دلت باید ز وصلم جان بده

در برم دل همچو مهر از تاب لرزان می شود

نرگسش گوید که فرض عین باشد قتل تو

ای گل ار برگ نوای بلبل مستت بود

گر ندارد با دل سرگشتهٔ خواجو نزاع