چون سایبان آفتاب از مشک تاتاری کند

از خستگان دل می برد لیکن نمی دارد نگه

زینسان که من دنیا و دین در کار عشقش کرده ام

تا کی خورم خون جگر در انتظار وعده اش

گویند اگر زاری کنی دیگر نیازارد ترا

همچون کمر خود را بزر بر وی توان بستن ولی

بر عاشقان خسته دل هر شب شبیخون آورد

گو غمزه را پندی بده تا ترک غمازی کند

خواجو اگر زلف کژش بینی که برخاک اوفتد