تا روز نخفتیم من و شمع جگرتاب

یک لحظه نبودیم جدا ز آتش و از آب

و او ساختی از بهر من سوخته جلاب

شد صحن گلستان صدف لؤلؤی خوشاب

کو بود که میسوخت دلش برمن از اصحاب

وان سوخته فارغ ز خور و چشم من از خواب

او می به قدح داده و من دل به می ناب

و افتاده من دلشده از دیده بغرقاب

و او از دم دود من دلسوخته در تاب

میداد روان شربتم از اشک چو عناب

کس نیست که او را خبری باشد از این باب