لب لعلت نمک دانی پر از قند

طناب چنبری بر مشتری بند

دلم در خون ز هجران تو تا چند

کجا یاد آورد از خویش و پیوند

که قدر عشق نشناسد خردمند

بیک موی از کمر خود را در افکند

من و یعقوب را در هجر فرزند

ولی دیوانه سر می گردم از بند

کرا با او توانم کرد مانند

که دل بگرفت ما را از نهاوند

ولی پایش به سنگ آید ز الوند