81
غزل شمارهٔ ۳۶۰
این دلبران که پرده برخ در کشیده اند
هر یک بغمزه پردهٔ خلقی دریده اند
از شیر و سلسبیل مگر در جوار قدس
اندر کنار رحمت حق پروریده اند
یا طوطیان روضهٔ خلدند گوئیا
کز آشیان عالم علوی پریده اند
از کلک نقشبند ازل بر بیاض مهر
آن نقطه های خال چه زیبا چکیده اند
گوئی مگر بتان تتارند کز ختا
از بهر دل ربودن مردم رسیده اند
برطرف صبح سلسله از شام بسته اند
برگرد ماه خط معنبر ، کشیده اند
کروبیان عالم بالا و ان یکاد
بر استوای قامت ایشان دمیده اند
صاحبدلان ز شوق مرقع فکنده اند
بر آستان دیر مغان آرمیده اند
از بهر نرد درد غم عشق دلبران
برسطح دل بساط الم گستریده اند
خواجو برو بچشم تامل نگاه کن
بر اهل دل که گوشهٔ عزلت گزیده اند